Vandaag zit er iemand die zelfs niet weet dat hij er zit. Ik ben benieuwd wanneer het kwartje bij hem valt. Hij is al 23 jaar de belangrijkste persoon in mijn leven. Als hij me belt, verschijnt zijn naam als GOD ... simpelweg omdat ik hem als een geschenk van God beschouw. Maar wat ik niet wist, is dat God zelf de liefste, knapste persoon heeft gestuurd die ik al 23 jaar mijn zoon mag noemen. Jullie kennen hem van mijn sociale media. Klanten in de cafecouture store weten hoe behulpzaam, vriendelijk en rustig hij is bij het helpen. Maar wacht maar tot je ons hoort praten. Over hoe we naar elkaar kijken, met elkaar omgaan en samenwerken. Vader ... Zoon. Wanneer hebben we geen ruzie? Wanneer springen we? Wanneer huilen we? Onlangs nam ik hem mee naar een sportmarketingevenement en alle jonge topvoetballers gingen eerst vol enthousiasme naar Lex en pas later naar mij. TERECHT trouwens. Boy ... de beste ... de liefste ... Lex Loridon, welkom in mijn zetel.